شهرام امیری کارشناس ارشد میراث‌فرهنگی و گردشگری استان اصفهان در یادداشتی نوشت: امروزه بی‌تردید یکی از مهم‌ترین چالش‌های اصفهان، لزوم دست‌یابی به توسعه پایدار با توجه به امتداد مقوله خشک‌سالی که بیش از ۲۰ سال به طول انجامیده و همچنین پدیده آلودگی هوا و در حال حاضر معضل نامیمون و نامبارک فرونشست است که به‌تدریج نه‌تنها این جهان شهر افسانه‌ای، بلکه پهنه فرهنگی اصفهان را در برمی‌گیرد.

بی‌شک یکی از مهم‌ترین شاخصه هائی که امروز در میان صاحب‌نظران در خصوص آینده پهنه فرهنگی اصفهان مطرح است پرداختن به توسعه اصفهان از منظر علم گردشگری است.

در حال حاضر اگرچه اصفهان یکی از مهم‌ترین مراکز توسعه گردشگری کشور به شمار می‌رود، لکن شاید پیشینه پرداختن به مقوله گردشگری به‌صورت علمی در اصفهان به کمتر از دو دهه پس از تشکیل ستادهای اجرائی خدمات سفر، همچنین توسعه رشته‌های دانشگاهی در خصوص صنعت گردشگری درنهایت توسعه سفرهای داخلی برسد.

از حدود دو دهه گذشته بررسی‌های علمی در سطح استان و ازجمله توسط این‌جانب حاکی است که متوسط مدت اقامت گردشگران خارجی در گستره استان اصفهان با بیش از ۱۰۷هزار کیلومترمربع وسعت که هم‌اینک شامل ۲۸ شهرستان، ۱۱۴ شهر، ۸۵۰ دهستان و نزدیک به ۲هزار روستا را در خود جای‌داده حداکثر ۳/۲ روز است و متأسفانه باگذشت بیش از یک دهه از پژوهش‌های ذکرشده، آمار اقامت گردشگران خارجی تفاوت چندانی با قبل نداشته است.

به نظر می‌رسد عوامل بسیاری در این زمینه مؤثر است که می‌بایست کارشناسان ارشد گردشگری استان به‌ویژه در دو حوزه علمی و اجرائی به بررسی علل و عوامل عدم رشد مدت‌زمان اقامت بپردازند.

با نگاهی گذرا به وضعیت آثار تاریخی استان درمی‌یابیم که در طی یک آمایش کلی در اواسط دهه هشتاد خورشیدی تعداد ۲۲ هزار اثر تاریخی در پهنه استان اصفهان شناسایی شد که از این تعداد تا لحظه نگارش این نوشتار، نزدیک به ۲هزار اثر آن در فهرست میراث ملی و ۱۷ اثر آن در فهرست میراث جهانی به ثبت رسیده است.

با در نظر گرفتن این فهرست می‌توان دریافت که در کنار مقولاتی همچون بازاریابی، تبلیغات مناسب و یا توسعه زیرساخت‌های گردشگری پرداختن به آثار تاریخی در استان اصفهان در راستای توسعه گردشگری از اهمیت فراوانی برخوردار است.

اگرچه از ازمنه گذشته تاکنون اصفهان همواره با آثار تاریخی و گردشگری فرهنگی شناخته و از مقولاتی همچون گردشگری طبیعی غفلت شده، لکن بررسی‌ها حاکی است پرداختن به همان آثار تاریخی نیز چندان علمی نبوده و گردشگران چه داخلی و چه خارجی، هنگام سفر به استان اصفهان از یکسو فقط آثار دو شهر تاریخی اصفهان و کاشان را بازدید می‌کنند و از آثار سایر مناطق استان غفلت می‌شود و از سوی دیگر در همین دو شهر تاریخی نیز آثار محدودی در معرض نگاه گردشگران با در نظر گرفتن این نکته امسال و در یک حرکت علمی و شایسته با همکاری اداره‌کل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی، شهرداری اصفهان و حتی برخی نهادهای دیگر همچون حوزه علمیه، برخی آثار تاریخی ناشناخته و یا کمتر شناخته‌شده که تاکنون در معرض نگاه گردشگران قرار نگرفته بود، همچون عمارت های شاه‌نشین پل خواجو، خانه تاریخی امین‌التجار، مقبره خواجه نظام الملک و ملکشاه سلجوقی و همچنین مدارس علمیه جده بزرگ و کوچک (متعلق به دوران صفوی) با هماهنگی نهادهای ذی‌ربط در معرض نگاه گردشگران قرار گرفت که با استقبال آن‌ها همراه بود.

این اقدام اگرچه با تبلیغات اندک همراه بود و صرفاً گردشگران داخلی از آن بازدید کردند، لکن استقبال گردشگران نشان داد که همانا هدف اصلی گردشگری که دیدار و کشف حقیقت است در این طرح به اثبات رسید و بی‌تردید با برنامه‌ریزی علمی مناسب و حتی بازمان بندی و با ادامه آن و با برنامه‌ریزی‌های دقیق اجرایی می‌توان پیوند مناسبی میان میراث‌فرهنگی و گردشگری در گستره فراخ استان اصفهان پدید آورد و از این طریق ضمن معرفی فرهنگ اصیل ایرانی به جهانیان، می‌توان به توسعه اقتصادی در آن ویژه همه مناطق استان اصفهان امیدوار بود.