به‌همین دلیل مفهوم گردشگری برای همه یا گردشگری در دسترس (Accessible Tourism) در سال ۲۰۰۹ مطرح شد. این مفهوم زیرساخت‌های لازم برای گردشگری در تمام مناطق را فراهم می‌کند تا همه انسان‌ها بدون توجه به سن، نژاد، معلولیت جسمی و ذهنی بتوانند در میان کشورها سفر و جهان را کشف کنند.

مفهوم گردشگری «گردشگری در دسترس»، «گردشگری برای همه و گردشگری دسترس‌پذیر» به انطباق محیط‌ها، محصولات و خدمات گردشگری با نیاز همه افراد جامعه می‌پردازد و سبب می‌شود همه افراد بتوانند از خدمات استفاده کنند و لذت ببرند.

این نوع گردشگری با فراهم کردن تسهیلات مورد نیاز افراد معلول، نابینا، ناشنوا، لال و حتی افراد مسن، زنان باردار و کودکان، این امکان را ایجاد می‌کند تا همه از کودک تا افراد ناتوان بتوانند از امکانات گردشگری به‌صورت عادلانه و با حفظ کرامت خود بهره ببرند.

در گردشگری برای همه، تمامی خدمات، محصولات و محیط‌ها به‌گونه‌ای طراحی و آماده می‌شوند که همه افراد فارغ از محدودیت‌های جسمی و ذهنی خود بتوانند از آن‌ها استفاده کنند. هتل‌ها، موزه‌ها و شرکت‌های بسیاری در سراسر جهان در تلاش هستند تا خدمات و محصولات خود را متناسب با این افراد ارائه کنند. در حقیقت گردشگری در دسترس به این معنا است که همه افراد حق برابری برای لذت بردن از سفر دارند و بازدید از تمام جاذبه‌های گردشگری چه طبیعی، چه تاریخی و چه فرهنگی باید برای همه امکان‌پذیر باشد. درست است که محدودیت‌هایی وجود دارد، اما با رعایت بعضی نکات می‌توان گردشگری در دسترس را اجرا کرد.

برای آنکه همه افراد بتوانند در مقصد سفر خود به ماجراجویی رفته و از تفریح‌ها و بازدید جاذبه‌ها لذت ببرند، نیاز دارند تا امکانات مورد نیاز آن‌ها فراهم باشد. برای مثال برای بازدید از موزه‌ها، وجود راهنمای صوتی به افراد ناشنوا کمک خواهد کرد. سازمان‌های گردشگری با فراهم کردن امکانات مورد نیاز این افراد از حمل‌ونقل در شهر تا اقامت در هتل‌ها و بازدید از جاذبه‌ها، می‌توانند به آن‌ها کمک کنند تا سفر آسان و لذت بخشی را تجربه کنند.

فراموش نکنیم همه افراد بدون توجه به محدودیت‌های جسمی و ذهنی حق برابری برای لذت بردن از سفر و بازدید از همه اماکن گردشگری را دارند که باید برای تحقق آن، گردشگری برای اقشار مختلف مناسب‌سازی شود. گردشگری در دسترس یعنی دسترسی هر فردی به راحتی و بدون نیاز به کمک دیگران. هنگامی که یک فرد معلول بتواند به راحتی وارد یک مکان یا ساختمان شود از امکانات آن مکان به‌راحتی استفاده نماید. آن هنگام می‌توانیم ادعا کنیم گردشگری در دسترس را اجرا کرده‌ایم.

توسعه «گردشگری در دسترس» به بسترسازی، سرمایه‌گذاری و بودجه‌های اختصاصی نیازمند است تا به حد مطلوب دست یابد. تسهیلات لازم باید در این زمینه فراهم شود.

چالش اصلی گردشگری در دسترس آشنانبودن با نیازهای این قشر از جامعه است که گاهی باعث وارد شدن لطمات روحی و فیزیکی به این افراد می‌شود. ایجاد دسترسی و مناسب‎‌سازی در بخش‌های مختلف بناهای تاریخی مانند راه‌پله‌ها، رمپ، بالابر، سرویس‌های بهداشتی و نیز رفع کاستی‌ها در هتل‌ها و ایجاد مراکز گردشگری با رعایت استانداردهای مربوط به استفاده رده‌های سنی مختلف و افراد کم‌توان از جمله اقداماتی است که در راستای توسعه گردشگری در دسترس انجام می‌شود.

وجود سامانه راهنمای صوتی در آثار تاریخی، وجود تابلوهای راهنمای گردشگری مصور و حضور راهنمایان انسانی در برخی اماکن تاریخی از دیگر امکاناتی است که در زمینه گردشگری در دسترس میسر شده است.

گردشگری سلامت هم‌راستا با توسعه گردشگری در دسترس است. ایجاد شهرک‌های سلامت و رونق گردشگری سلامت در راستای توسعه گردشگری در دسترس و جذب گردشگری درمانی است. دسترسی آسان به امکانات بهداشتی و درمانی، همه‌جانبه بودن و در برگیری همه راهکارها و روش‌های درمانی، توزیع عادلانه خدمات سلامت، دسترسی آسان به کلینیک‌های بهداشتی- درمانی و تخصصی، محیط آزمایشگاهی، رفع همه نیازهای پزشکی-بهداشتی در یک مکان از جمله ویژگی‌های بارز شهرک‌های سلامت است و علاوه بر اشتغال‌زایی این شهرک‌ها برای پزشکان و کادر بهداشت و درمان، این گردشگری موجب توسعه و اشتغال‌زایی سایر خدمات و مشاغل که در حاشیه شهرک‌های سلامت امرار معاش می‌کنند نیز شده است.